به گزارش آوای نشاط در گزارش نشنال‌جئوگرافیک به قلم «توماس اردبرینک» و عکس‌های «نیوشا توکلیان» آمده است: «قله‌های کوه‌های زاگرس هنوز سفید از برف‌اند. در این بخش از ایران غربی، دره‌ها و شیب‌ها از میان راه‌های طولانی طاقت‌فرسا می‌گذرند؛ مسیرهایی قدیمی که انسان‌ها و گله‌ها از هزاران سال قبل در تکرار مکررات چرگشت از آنها استفاده می‌کنند.»
در ادامه این گزارش آمده است: «امروزه عشایر باقیمانده با گله‌هایشان دیگر برای رسیدن به چراگاه‌های تابستانی روی کوه‌هایی که بر شهر چلگرد مشرف‌اند از اسب استفاده نمی‌کنند، بلکه از خودرو و وانت‌های اجاره‌ای بهره می‌گیرند و بختیاری‌ها برای آگاهی از اخبار از تلفن همراه استفاده و از آنتن‌دهی ضعیف گله می‌کنند.»
از هزاران سال قبل عشایر ایرانی این مسیر را طی می‌کنند؛ در بهار به‌سمت چراگاه‌های تازه‌تر کوه‌های زاگرس که برای گوسفند و بز علف فراوان دارد می‌روند و پایان پاییز با دام‌های قوی که به‌خوبی چریده‌اند و برای زمستان مقاوم شده‌اند به استان خوزستانِ غنی از نفت بازمی‌گردند.
عشایر ایران که تعدادشان به بیش‌از یک میلیون نفر می‌رسد به لطف انزوایی که بخشی از شیوه زندگی‌شان است ده‌ها سال در برابر امروزی شدن مقاومت کرده‌اند. البته سنت‌های ریشه‌ای و ساختار پدرسالار جامعه‌شان هم راه را به‌سوی امروزی شدن بسته است. به هر رو، خشکسالی‌های طولانی، طوفان‌های سهمگین شن، شهرنشینی، اینترنت و افزایش آموزش عالی سبب کاهش جمعیت عشایر شده است. زوج‌های سالمندتری که به زندگی روی دامنه‌های کوه‌های زاگرس ادامه می‌دهند می‌توانند آخرین فصل از داستان یکی از مهم‌ترین جوامع کوچ‌نشین باقیمانده روی زمین باشند.
انتهای پیام/
